Czy pozwolę Bogu lepić moje życie?

 
  Prorok Jeremiasz przedstawia nam Boga jako Garncarza tego, który nas lepi, jak wiadomo nie jest to łatwy proces, wymaga umiejętności, a  glina bywa trudna w obróbce... 

Jeśli naczynie nie udawało się, garncarz czynił nowe. 

Ten piękny obraz kształtowania naszego serca, wydaj się zachwycający. Życie z Bogiem jest procesem, o którym nigdy nie możemy powiedzieć że się zakończył...W tym sensie mówimy o drodze, o pielgrzymowaniu, podążaniu. Chrześcijanin jest człowiekiem nieustannego  poszukiwania.

  Poddawania się Garncarzowi w tym co egoistyczne, zamknięte, zranione, słabe i byle jakie, może być wyrazem  tego poszukiwania, tej podróży  za Jezusem. 

   Życie wiary jest coraz pełniejszym odkrywaniem Pana takim jakim jest naprawdę, a nie takim jakim chciałabym, aby był, autentyczne życie wewnętrzne, jest pozbywaniem się swoich wyobrażeń raz ustalonych, na rzecz porywającej rzeczywistości jaką jest Bóg. Chociaż nasza natura może mówić już dość, wystarczy, to jednak Bóg z nas nie rezygnuje, na nowo nas lepi, zaprasza i pokazuje swoje piękno. Każdy etap naszego życia jest innym rodzajem podążania za Bogiem, o ile zechcemy być dobrą gliną w ręku Garncarza.

 Inaczej spotyka się z Panem młody człowiek, inaczej w średnim wieku, a inaczej starzec...Wszyscy jesteśmy zaproszeni do przygody, spotykania Pana na naszych drogach, do poddawania Mu swojego życia we wszystkich obszarach, do coraz głębszego wchodzenia w tajemnicę Jego Miłości. 

  On zaprasza nas do bycia z Nim i przy Nim, we wszystkim co jest naszym ludzkim udziałem tu na ziemi. On jest. 

 Relacja z Bogiem to wspólne podążanie i  jak z człowiekiem, zmienia się, staje się z czasem mniej niespokojna, a bardziej pewna, że On jest, to nie znaczy, że łatwiejsza.  Pan bowiem mówi do naszego serca: Wystarczy ci mojej łaski, moc bowiem, w słabości się doskonali. Ufność w Bożą moc a nie naszą siłę to ostatni etap wędrówki. Czy otworzę na nią swoje serce? Czy zaryzykuję?  Czy nie mogę zrobić ze swoim co mi się podoba? Pyta Pan.