Wierność jako cnota

źródło: Pinterest

  Co trzecie małżeństwo w dużych miastach się rozwodzi.  Wielu księży w bohaterski sposób porzuca kapłaństwo, jakby to był powód do dumy. Nikt już nie mówi o wierności danemu słowu i o honorze. Wielu śmiesznym się wydaje składanie przysięgi na wierność Ojczyźnie, Bogu, człowiekowi. Kto dzisiaj mówi o ideałach i o dochowaniu im  wierności?

  W dobie ponowoczesności liczy się  to co czuję , co ja uważam za prawdę. Czucie i subiektywne przekonanie, jest miernikiem prawdy, którą chcę ustanawiać samemu, bo moje szczęście jest najważniejsze i wszystko co moje jest odnośnikiem pierwszym…. Zastąpiło nam  Prawdę Obiektywną.

  Coś ma wartość  nie dlatego, że jest dobre ale dlatego, że czyni mnie szczęśliwym e sensie odczuwania przyjemności i korzyści.  Dlaczego mam być wierny skoro czuję się nieszczęśliwy? Bóg, Ojczyzna, Rodzina, drugi człowiek, ofiara, rezygnacja z siebie, co za źle brzmiące słowa.

Ciekawą myśl przeczytałam ostatnio u Chantal  Delsol, Tak pisze w książce pt. ,,Kamienie węgielne”: Chrześcijański postęp społeczny jest możliwy  tylko wtedy, gdy ludzie tworzący społeczeństwo rozwijają cnoty, dzięki, którym rosną jako osoby.  

  Chyba musimy sobie na nowo uświadamiać, że wierność  jest cnotą! Tak ,  tzn. stałą zdolnością ku dobru, którą osiągamy poprzez zaangażowanie, wejście w relację, czynne bycie, w końcu, a może na początku powinnam napisać poprzez decyzję woli, chcę i pragnę i taka jest moja decyzja. Dlatego tak ważne są  stałe rytuały, gesty i słowa   w życiu między osobowym czy społecznym, bo one utwierdzają nas w wierności, przypominają nam, o naszej decyzji i pomagają  ćwiczyć cnotę.

  Wierność podobnie jak czystość, jest wartością samą w sobie, właśnie dlatego, że wymaga od nas  wysiłku, nieraz walki do krwi, że jest związana z miłością, rozumianą jako wybór wolny i świadomy, jest decyzją, a nie tylko uczuciem, czasami wierność musi się przeciwstawić uczuciu.

 Wierność to  stałość, stabilność, a według Słownika Języka Polskiego to między innymi : postępowanie zgodnie z  zasadami.

  Jeszcze jedna bardzo ważna rzecz dla  wierzących, że Bóg nas wspiera w dążeniu do wierności, bo sam jest  wierny złożonym przez siebie obietnicom. Bo jak mów i święty Paweł w drugim liście do Tymoteusza (2Tm2,13) Jeśli my odmawiamy wierności on wiary dochowuje.

 Nosimy w sobie pragnienie   wierności   jak i przekonanie, że możemy być wierni.

   Przepiękną historię wierności  spotykam, na kartach Starego Testamentu, Bóg, który powołuje swój naród, objawia siebie jako jedynego, prawdziwego.  Zawiera z narodem przymierze i pragnie, aby ten  dochował mu wierności, daje mu sędziów, królów i proroków. Mimo to Naród Wybrany ciągle odchodzi od Boga, do tego co miłe i przyjemne.  JAHWE  jednak stale odnawia swą miłość i wierność, zapewniając Izraelitów o swojej wymagającej,  czułej,  Wiernej Miłości.  Bóg się nie męczy i nie  zniechęca człowiekiem. Wierzymy, że  Izrael jest obrazem każdego z nas, że  historia Narodu Wybranego jest historią moją i twoją.

 W Jezusie otrzymaliśmy  największą obietnicę wierności, wobec każdego człowieka, aż po krzyż i nigdy Pan nie cofnął swojej miłości.  Jest wierny ,zawsze kiedy jest nam dobrze i kiedy jest źle. Kiedy jesteśmy blisko i kiedy jesteśmy daleko.  A my co robimy z tą Wiernością?