Czym jest życie zakonne?

   Pod wpływem podejmowanych zmian i reform, ostatnio zastanawiam się intensywnie czym jest życie zakonne co należy do jego istoty? Myślę, że istotą jest Miłość,(zapewne nie jest to zbyt odkrywcze), a życie zakonne jest odkrywaniem  Miłości.Jezusa    

   Odkrywanie Miłości Jezusa, 

wiąże się z większym oddaniem siebie w służbie drugiemu człowiekowi, z zaangażowaniem swojego życia, bez liczenia strat i zysków, z poszanowaniem własnych granic lecz ze świadomością, że oddawanie siebie bezinteresownie, jest tym nakazem, który nieustannie przynagla nas  do wychodzenie z siebie, aby realizować Ewangelię, w przebaczeniu, w zapomnieniu o sobie, w życzliwym traktowaniu każdego człowieka, ponieważ nie mając nikogo dla siebie, należymy do wszystkich. Będąc obdarowani  talentami oddajemy je innym, nie licząc czasu. Bezinteresowność wyraża się też, w chodzeniu nie tam, gdzie jest nam miło ale tam, gdzie chce tego od nas  Jezus. Kiedyś określaliśmy to słowami, ofiarność, służba. 

   Myślę, że o sensie  naszego życia nie  decyduje ilość godzin spędzonych na modlitwie ale nasze zaangażowanie w Miłość, codziennie od nowa i od początku. Bycie dla innych, czerpie swoje siły z modlitwy, która jest spotkaniem  z Bogiem Żywym, a bycie z innymi powinno nas prowadzić do modlitwy, do Tego niewyczerpanego źródła mocy i siły. 

  Bo modlitwa należy do istoty naszego powołania i oddania. Modlitwa rozumiana jako relacja, więź z Bogiem, budowana systematycznie, wymagająca troski i czasu, jak każda ludzka relacja, a jednak całkiem inna bo z Bogiem samym.

 Jak każda relacja, tak również ta z Bogiem, wymaga od  nas pracy nad sobą, ciągłego zmieniania siebie, nie dla lepszego samopoczucia  ale po to, aby być bardziej wolnym w Miłości w zapominaniu o sobie i wydawaniu swojego życia.

 W życiu zakonnym podlegamy rutynie i nudzie, że wszytko już wiemy, że ciągle to samo, że znamy ścieżki i mechanizmy i nic już nas nie zaskoczy.To co nas wyrywa z rutyny to ta budowana więź z Jezusem, inna na każdym etapie życia. I nie chcę powiedzieć, że ta relacja nam zastępuje ludzką potrzebę bliskości  i miłości ale świadome bycie przy Jezusie i Jezusem uczy nas przeżywać siebie bardziej w prawdzie, w świadomości tego kim jestem czego chcę i pragnę i jakie  są moje cele  i to prowadzi nas do  obecności Bożej i  wiary, że Pan troszczy się o mnie.  

Jako siostry zakonne jesteśmy wezwane do tego by być kobietami drugiego planu, tzn kobietami, które kochają i troszczą się o innych. Kochają całym kobiecym sercem Boga i drugiego człowieka. Bez względu na to kim ten drugi jest. W byciu osobą konsekrowaną nie chodzi o wielkie dzieła, one nie są celem ale życie dla Jezusa. Chodzi o takie wydanie swojego życia, aby ono przynosiło owoc w postaci wielkich dzieł.

Każde życie ma swoje jasne i ciemne strony, każde życie wymaga troski, pielęgnacji i dbałości o jego jakość i sens, nic nie dzieje się samo. Zadna miłość, relacja nie przetrwa jeśli  nie ma dbałości o nią.

  Ostatnio panuje moda na siostry zakonne w mediach katolickich, może i dobrze. Jednak jest wiele sióstr o których nikt nie napisze, że są fajne, niezwykłe, super babki. Ale one są,  kobiety drugiego planu, które kochają za nic . Podobał mi się jeden tytuł medialny: Wystarczy, że jesteście siostry.