Jak pogodzić religię ze współczesnością?

 

   Czasami przeglądam popularne  profile na Instagramie ludzi o odmiennych poglądach niż moje, ze świata sztuki, literatury itd. Podziwiam ich erudycję i błyskotliwość, wiele się  tam dowiaduję ciekawych rzeczy. 

 Jednak to co mnie uderza to ogólna niechęć do religii, im silniejsza niechęć i manifestacja jej, tym bardziej jest ten ktoś człowiekiem postępowym, mile widzianym i dobrze komentowanym w pewnych kręgach.

  Odnoszę wrażenie, że  stało się modą, krytykowanie religii, oraz wszelkich przejawów religijności,  podważanie jej znaczenia i sensu, wykazywanie jakoby religia była jedyną przeszkodą do osiągnięcia pełnych możliwości człowieka. 

  W zjawisku tym widzę i myślę, że nie będę tutaj za bardzo odkrywcza. Zmiany kulturowe  zachodzące we współczesnym świecie, które wiążą się z zanegowaniem porządku ukształtowanego w oparciu o dotychczasowy system wartości, a zwłaszcza przewartościowanie  definicji  dobra i zła oraz norm moralnych, które kształtowały do tej pory  człowieka.

  Normą o  jakiej chce stanowić współczesne społeczeństwo, są niczym nieograniczone prawa człowieka, a o tych  ma decydować większość, władza i pieniądze,  Bóg i religia staje się hamulcowym w  nieograniczonej wolności w używaniu przyjemności  życia i zdobyczy cywilizacyjnych.... Więc zanegujmy Boga i religię odrzućmy ją i za wszelką cenę, ograniczmy jej wpływ na życie społeczne i jednostek.

     Chciałoby się postawić  klasyczne pytanie Quo Vadis człowieku? Odpowiedź jest zbyt prosta by trzeba było ją tutaj pisać.

   Innym pytaniem, które wydaje mi się  ciekawe dla mnie samej, to pytanie o  miejsce chrześcijaństwa we współczesnym świecie.

  Czy pozostaje nam  zadowolić się faktem, że będziemy niewielką grupą żyjącą autentycznie Ewangelią, pełniąca dzieła miłosierdzia i w ten sposób oddziaływając na społeczeństwo?  

Czy też będziemy usiłowali przymilać się współczesnej kulturze, poprzez dostosowywanie, rozumiane jako złagodzenie wymagań Ewangelii, otwartość i dialog, i ostatecznie przyjmując sposób rozumienia świata w duchu nowoczesności.

  Istnieje też niebezpieczeństwo zabarykadowania się i braku podstawowej  otwartości, koniecznej do zrozumienia zachodzących zmian, a co za tym idzie, braku rozwoju i znalezienia  właściwych rozwiązań dla współczesnych wyzwań. 

  Wydaje mi się, że pozostawanie  pomiędzy wiarą a nowoczesnością wzywa nas do jednoznacznych postaw, opowiadających się za Jezusem. Skończył się czas bycia chrześcijaninem z nazwy. Sytuacja ogólnego kryzysu kulturowego, zaprasza nas do głębokiego zaangażowania się po stronie wyznawanej wiary, przyznawania się do niej z godnością i odwagą, pozostając sobą, bez przymilania się komukolwiek. Skończył się dla chrześcijaństwa czas prestiżu, władzy, a przyszedł czas służby i jednoznacznego świadectwa, do kogo należymy. 

  Moim skromnym zdaniem: jednoznaczność,  to  klucz do przezwyciężenia   lęku przez przyszłością, bezmyślne przymilanie się kulturze, która religię uważa za wroga prowadzi do rozmycia  chrześcijaństwa i jego zaniku.

 Przy czym przymilanie się kulturze, a miłosierdzie to dwie różne sprawy ale to już rozważanie na inny czas.