Miejsce kobiety konsekrowanej

- listopada 16, 2018

s.Józefa służy graniem.

Kiedy czytam o statusie sióstr zakonnych w Kościele naprawdę mnie to bawi. Pewna siostra mi powiedziała, że przyszło pismo, aby nie zatrudniać sióstr w Kurii tylko osoby świeckie. Różnica polega na tym, że pracownikom świeckim płaci się godziwą pensję, a siostrom nie.

I to mówi w zasadzie już wszystko, o roli zakonnicy w polskim kościele.

Często zdumiewa mnie sposób mówienia do sióstr, niektórych kapłanów i dostojników kościoła, wyniosły i paternalistyczny lub protekcyjno- litosciwy. No i to współczucie dla prac służebnych zakonnic....

Może czasem w tych pracach służebynych warto mieć na uwadze, że są osoby, które lubią gotować, sprzątać, że różne mamy dary i że żadna praca nie hańbi, a szacunek wobec ludzi, którzy wykonują pracę fizyczną, której ja nie umiem lub nie mogę wykonywać, powinien być identyczny jak wobec człowieka, o wysokim statusie majątkowym i społecznym.

Ktoś kto czuje się doceniany i szanowany w tym co robi, niezależnie czy sprząta, gotuje, czy uczy, wykłada czy piastuje wysokie stanowiska, może czuć się spełnionym i szczęśliwym. A ten kto jest bardziej dojrzały nawet wtedy kiedy go nie doceniają i nie zauważają nie biadoli.

Prace służebne są ważne i konieczne, to nie jest coś gorszego, bez nich, trudno by nam się żyło i trzeba żeby je ktoś wykonywał.

Opowiadała mi pewna Pani, która pracowała w Londynie jako opiekunka do dzieci i gospodyni domowa, ze faktycznie wychowywała dzieci pracodawczyni i dbała o nie jak własna matka, bo mama ich prowadziła firmę, czuła się też w tej pracy doceniana i ważna, bo pracodawczyni ją wynagradzała hojnie i traktowała jak domownika.

Może problem nie leży w pracach służebnych ale w naszym stosunku do nich i sposobie traktowania ludzi, którzy wykonują określone zadania.

I to my sami sobie to robimy, bo tak jak wiemy co jest dla kogo dobre i lepsze w taki sam sposób myślimy o pracach służebnych.

Dlaczego siostry , nie mogą pracować w kuchni i myć garów dlaczego ktoś zakłada, że nie mogą być w tym szczęśliwe? I wcale nie uważam, że powinny tylko to robić. Jedne gotują , inne sprzątają, jeszcze inne katechizują, wykładają, nauczają, prowadzą rekolekcje, czasem wymieniamy się w tych zadaniach i pomagamy sobie. Z takich czynności składa się codzienne życie nie tylko z wielkich spraw.

Moim skromnym zdaniem rola kobiety w Kościele jest o wiele szersza niż dostęp do stanowisk kościelnych i kształcenie zakonnic, które dzisiaj staje się czymś oczywistym. Nie chodzi też o kobiety walczące o swoje prawa ale o dostrzeżenie faktu, że szanując wkład kobiet w zwykle codzienne zajęcia, zyskujemy większą wrażliwość na to, aby usłyszeć, co mają do powiedzenia w kwestiach wiary, duchowości, rodziny, potrzebujących, w szerokim tego słowa znaczeniu. Może czasem warto zapytać siostrę, która gotuje i sprząta, jak ona przeżywa swoją relację z Panem Jezusem i drugim człowiekiem?

Takie dywagacje o niewielkim zasięgu snuję, myśląc, że feminizm to akceptacja kobiecości, żyjącej w relacji do Boga i drugiego człowieka, to gotowość do obrony takich wartości jak: miłość, współczucie, empatia, troska, służba i poświęcenie, to realizowanie tych wartości codziennie od nowa, zmagając się z własną słabością.