Miejsce kobiety konsekrowanej

s.Józefa służy graniem.

Kiedy czytam o statusie sióstr zakonnych w Kościele naprawdę mnie to bawi. Pewna siostra mi powiedziała, że przyszło pismo, aby nie zatrudniać sióstr  w Kurii tylko osoby świeckie. Różnica polega na tym, że pracownikom świeckim płaci się godziwą pensję, a siostrom nie.

   I to mówi w zasadzie już wszystko, o roli zakonnicy w polskim kościele.

 Często zdumiewa mnie sposób mówienia do sióstr, niektórych kapłanów i dostojników kościoła, wyniosły i paternalistyczny lub  protekcyjno- litosciwy. No i to współczucie dla prac służebnych zakonnic....

  Może czasem w tych pracach służebynych warto mieć na uwadze, że są osoby, które lubią gotować, sprzątać, że różne mamy dary i że  żadna praca nie hańbi, a szacunek wobec ludzi, którzy wykonują pracę fizyczną, której ja nie umiem lub nie mogę wykonywać,  powinien być identyczny jak wobec człowieka, o wysokim statusie majątkowym i społecznym. 

 Ktoś kto czuje się doceniany i szanowany w tym co robi,  niezależnie czy sprząta, gotuje, czy uczy, wykłada czy piastuje wysokie stanowiska, może czuć się spełnionym i szczęśliwym. A ten kto jest bardziej dojrzały nawet wtedy kiedy go nie doceniają i nie zauważają nie biadoli. 

  Prace służebne są ważne i konieczne, to nie jest coś gorszego,  bez nich, trudno by nam się żyło i trzeba żeby je ktoś wykonywał.

  Opowiadała mi pewna Pani, która pracowała w Londynie jako opiekunka do dzieci i gospodyni domowa, ze faktycznie wychowywała  dzieci  pracodawczyni i dbała o nie jak własna matka, bo mama ich prowadziła firmę,  czuła się też w tej pracy doceniana i ważna, bo pracodawczyni ją wynagradzała hojnie i traktowała jak domownika.

  Może problem nie leży w pracach służebnych ale w naszym stosunku do nich i sposobie traktowania ludzi, którzy wykonują określone zadania. 

 I to my  sami sobie to robimy, bo tak jak wiemy co jest dla kogo dobre i lepsze w  taki sam  sposób myślimy o pracach służebnych.

 Dlaczego siostry , nie mogą pracować w kuchni i myć garów dlaczego ktoś zakłada, że nie mogą być w tym szczęśliwe? I wcale nie uważam, że powinny tylko to robić. Jedne gotują , inne sprzątają, jeszcze inne katechizują, wykładają, nauczają, prowadzą rekolekcje, czasem wymieniamy się w tych zadaniach i  pomagamy sobie. Z takich czynności składa się codzienne życie nie tylko z wielkich spraw.

 Moim skromnym zdaniem rola kobiety w Kościele jest o wiele szersza niż dostęp do stanowisk kościelnych i kształcenie zakonnic, które dzisiaj staje się czymś oczywistym. Nie chodzi też o  kobiety walczące o swoje prawa ale o  dostrzeżenie faktu, że szanując wkład kobiet w zwykle codzienne zajęcia, zyskujemy większą wrażliwość na to,  aby  usłyszeć, co mają do powiedzenia w kwestiach wiary, duchowości,  rodziny, potrzebujących, w szerokim tego słowa znaczeniu. Może czasem warto  zapytać siostrę, która gotuje i sprząta, jak ona przeżywa swoją relację z Panem Jezusem i drugim człowiekiem?

 Takie dywagacje o niewielkim zasięgu snuję, myśląc, że feminizm to akceptacja kobiecości,  żyjącej w relacji do Boga i drugiego człowieka, to gotowość do obrony takich wartości jak: miłość, współczucie, empatia, troska, służba i poświęcenie, to realizowanie tych wartości  codziennie od nowa, zmagając się z własną  słabością.

s.Maria Anna po ślubach wiecznych

s.Jadwiga w czasie świętowania Jubileuszu

Wszystkie zdjęcia wykonała s.Daria Klich osu