O kryzysie Kościoła

    Kościół przeżywa kryzys, być może jeden z największych w historii, trawiony skandalami pedofilskimi sięgającymi siedemdziesiąt lat wstecz. 

 Przeżywam ogromny ból i wstyd z powodu tych okropieństw, które miały miejsce. I myślę, że modlitwa i pokuta są tutaj koniecznością wielką. Ponieważ cierpią  pojedynczy ludzie i cały kościół, nie w sensie wizerunkowym ale jako wiarygodny świadek Żyjącego Boga.

 Zostało naruszone zaufanie, w bardzo zasadniczy sposób. Jednak wbrew opiniom wielu, uważam, że w Kościele jako instytucji wiele się robi, aby przeciwstawić się z determinacją nadużyciom seksualnym i być przejrzystym, wobec wiernych.

 Nie chcę nikogo usprawiedliwiać ale grzech zawsze był obecny w Kościele, bo gdzie są ludzie tam jest grzech, który idzie w parze ze świętością. Kiedy patrzymy na historię Kościoła to wielkie kryzysy którymi był wstrząsany Kościół poprzedzały wielkie święte osobowości. 

 Tak było w XVI w. Gdzie było wiele nadużyć w Kościele, jednak z tamtej epoki mamy  św Teresę z Avila i Jana od Krzyża, św Ignacego Loyolę, św Filipa Nereusza, św Karola Boromeusza,  św Franciszka Salezego, którzy przez swój sposób życia i podejmowane inicjatywy odegrali wielką rolę w odnowie Kościoła.

 Czasami kiedy patrzymy na to co się dzieje,  możemy myśleć to koniec chrześcijaństwa ale czy Pan Jezus może opuścić swój Kościół? Czy nie  wzbudził i nie wzbudza nam stale świętych np św Ojciec Pio, św Matka Teresa z Kalkuty, św Jan Paweł II , którzy  przeciwstawiali się złu? Kościół jest Święty mocą żyjącego w Nim Chrystusa i między innymi w świętych, ta moc się objawia. Zawsze mnie zdumiewa nieskończona Miłość Boga, który chciał obdarzyć człowieka darem wolności,  tym samym godząc się na grzech.  

 Zdanie stare jak  człowiek, że każdy kryzys wnosi nowe jakości do naszego życia, wierzę, że  ten  obecnie przeżywamy, również taki będzie. Możemy zaobserwować, że być może  powoli ale zmienia się sposób sprawowania posługi biskupiej i kapłańskiej, jak przestajemy rządzić potęgą instytucji. Zmiażdżeni przez cierpienie wielu, stajemy się pełni skruchy i pokory, o czym świadczy list papieża Franciszka.

 Towarzyszy mi przekonanie, że ten kryzys pełen wstydu, bólu i cierpienia, przyniesie nam pełniejsze rozumienie Kościoła, pokornego i służebnego, wobec potrzebujących duchowo i materialnie, wobec każdego człowieka. Pozwoli nam na nowo określić priorytety ewangeliczne w radykalniejszym życiu ewangelią, być może staniemy się jako chrześcijanie małym zaczynem w świecie jak mawiał papież Benedykt ale będziemy silni mocą Chrystusa, a nie własną potęgą. Bo tam gdzie wzmógł się grzech jeszcze obficiej rozlała się łaska Rz 5,20 b

 I chociaż wielu, cieszy się z klęski z Kościoła, ja myślę  o nowej Mocy, którą zyskamy, dzięki prawdzie i uczciwości, dzięki podjętemu trudowi, aby na nowo jeszcze pełniej zajaśniał nam Chrystus.