Wiara wobec Tajemnicy Paschalnej

   Za chwilę wejdziemy w Wielki Tydzień, jednak  ciągle pozostaję w minionym tygodniu, w którym słuchaliśmy w Słowie Bożym, czytanym podczas codziennej mszy świętej, jak Pan Jezus przekonuje nas, że jest Bogiem.

 Mam wrażenie, jakby prowadził dialog z naszym niedowiarstwem, nieustannym pytaniem, kim  Ty Jesteś, jaki Jesteś, jakby chciał nas umocnić przed wejściem w rozważanie Jego Męki, ocalić przed zwątpieniem, ucieczką....

   

Jeśli ja sam siebie otaczam chwałą chwała moja jest niczym ale jest Ojciec mój co otacza mnie chwałą, o którym wy mówicie: jest naszym Bogiem J 8,54

Choć nie wierzylibyście mi, wierzcie moim dziełom, abyście poznali i wiedzieli, że Ojciec jest we mnie, a ja w Ojcu
 J 10,38

 Ten, który jest Wszechmocny, który może wszystko, przyjmuje krzyż i mękę na siebie, najbardziej hańbiący sposób umierania. Sama świadomość śmierci jest trudna, a jeszcze tak bardzo okrutna, jaką było ukrzyżowanie...

  Te szczególne tajemnice najbliższego tygodnia zadają nam pytanie o  naszą wiarę i kryzysy. 

   Czym jest wiara?

    

  Wiara jest pewnością, że Bóg jest. Wiara jest pozostawaniem z Nim w relacji, poznawaniem Go coraz autentyczniej, pełniej,  jest jakimś  twórczym niepokojem serca, nie jest czymś, co jest nam dane raz na zawsze. Należy o nią dbać, pielęgnować, ożywiać i rozwijać poprzez modlitwę osobistą, czytanie Słowa Bożego i życie sakramentalne. Wiarą uczymy się żyć, oddychać nią....bo wiara to relacja z Osoba żywą i realną i jak każda relacja jest wymagająca. 

 Stając wobec Świętych Tajemnic, pytamy o naszą drogę wiary i niewiary, nasze uniesienia i ucieczki, zwątpienia i kryzysy i nie musimy się bać, ponieważ Pan jest stały w swojej Miłości i obietnicy.

     

Co to jest kryzys wiary? 

 Nie ma prostej odpowiedzi,  można go definiować na wiele sposobów.

 Czytając niektórych psychologów wydaje się,  że człowiek pozostaje w permanentnym kryzysie, przechodząc z jednego etapu rozwojowego do następnego. Rozwój osobowy jest związany z bólem, cierpieniem, frustracją, dyskomfortem, bo wymaga zanegowania tego, w czym czuliśmy się do tej pory dobrze, a co przestało nam już wystarczać, aby pójść dalej i domaga się zbudowania czegoś innego, lepszego.   

 Wiara nie jest oderwana od tego kim jesteśmy jako ludzie, co przeżywamy i czym żyjemy, jest integralną częścią naszego człowieczeństwa. Dlatego  kryzys wiary, jest nieunikniony, jest zaproszeniem do spojrzenia na swoje życie głębiej, dalej, szerzej, bardziej.

W wierze nie chodzi o to by zawsze czuć się bezpiecznie i miło, nie mieć pytań i wątpliwości, a kryzys nie jest barkiem wiary, jest zaproszeniem do pójścia w głąb, w nowe nieodkryte jeszcze rejony własnego człowieczeństwa i poznania Boga i warto pamiętać, że po bólu nadchodzi zmartwychwstanie. 

  Niech ten czas rozważania Męki Pańskiej, bycia przy krzyżu Pana, uczy nas wiary stałej, niezależnie od fal naszego życia, gotowej do zmiany siebie i swojej relacji z  innymi ludźmi i z Bogiem, aby radość Zmartwychwstania Pańskiego, rozjaśniała nasze trudy dnia codziennego.