Czy Bóg jest sędzią sprawiedliwym?

   Ostatnio obejrzałam filmik, gdzie dwóch młodych elegancko ubranych ludzi przekonywało jednego człowieka, że Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza a za zło karze i nie należny tego relatywizować.  

    Hmmm....nie miałam okazji zapytać ich czy ważniejszy jest dla nich fakt, że Bóg jest sędzią, czy to, że jest sprawiedliwy, a może o to karanie im bardziej chodziło.

    Nie ukrywam, że myślałam, że czasy takiego postrzegania Boga już minęły ale jak się okazuje historia kołem się toczy. Nawiasem mówiąc, kilka lat temu słyszałam ciekawy wykład na KUL-u dotyczący tego zagadnienia, ks. Sławomir Pawłowski pallotyn, stawiał hipotezę, że w rzeczywistości formuła „sześciu głównych prawd wiary” jest lokalną tradycją katechetyczną, co oznacza, że nie stoi za nią kościelny autorytet papieża lub soboru, a  autorytet biskupa lub konferencji biskupów zatwierdzającej dany katechizm. Można więc stwierdzić, że „sześć głównych prawd wiary” to tradycja polska, nie zaś powszechna.

  Czy neguję prawdę, że Bóg jest sędzią? Nie. Jednak jego sąd nie jest naznaczony ludzkim myśleniem i chociaż, sprawiedliwość u Boga oznacza transcendentną Jego doskonałość, to jednak miłość jest od niej „większa”. Jest większa w tym znaczeniu, że jest pierwsza i bardziej podstawowa. Miłość niejako warunkuje sprawiedliwość, a sprawiedliwość ostatecznie służy miłości, tak czytamy w encyklice św. Jana Pawła II Dives in misericordia.

  A wcześniej jeszcze  Pan Jezus, który w Ewangelii  ukazuje się nam  jako Bóg Miłości i Miłosierdzia, bardziej skory do wybaczania i kochania niż karania i znowu wracam z uporem maniaka, że nasze ludzkie miary i wyobrażenia, nigdy nie oddadzą tego kim rzeczywiście jest Pan.

   Bóg nie chce, abyśmy wchodzili z nim w relację z lęku przed karą ale jako ludzie wolni, którzy wiedzą, że są kochani ze swoim grzechem i dlatego pragną iść za Nim, kochać Go  i upodabniać się do Niego.

Już sam fakt, że Bóg jest kimś niepojętym, nieogarnionym przez nasz umysł, budzi nasze  obawy i lęki, i niech to nam wystarczy. Żadna  relacja zbudowana na lęku przed karą nie jest życiodajna i trwała.

 

  A chrześcijaństwo jest religią relacji, w Duchu Świętym przez Chrystusa do Ojca, która realizuje się w służbie człowiekowi.

 I chociaż Kościół przez pewien okres mówił o Bogu sędzi, w potocznym rozumieniu tego słowa, to jednak w momencie głębszego pochylenia się na Biblią  zaczyna głębiej rozumieć i postrzegać kim jest Bóg, dlatego św Jan Paweł II mówi w tej samej encyklice:

    Kościół wyznaje i głosi nawrócenie. Nawrócenie do Boga jest zawsze owocem „odnalezienia” tego Ojca, który jest bogaty  w miłosierdzie. Prawdziwe poznanie Boga miłosierdzia, Boga miłości łaskawej, jest stałym i niewyczerpalnym źródłem nawrócenia, nie tylko jako doraźnego aktu wewnętrznego, ale jako stałego usposobienia, jako stanu duszy. Ci, którzy w taki sposób poznają Boga, w taki sposób Go „widzą”, nie mogą żyć inaczej, jak stale się do Niego nawracając. Stając się coraz bardziej kochającymi i pełnymi miłosierdzia.