Wycieczka

   Kocham góry ale nie wysokie, takie widokowe. np Beskidy, Karkonosze, uwielbiam wędrówki po nich, sycąc się pięknem krajobrazów i samym wędrowaniem, chciałam aby moi gimnazjaliści też mogli poczuć ten klimat.
  Obcowanie z przyrodą sprawia nam jednak wiele problemów, co tu robić jak się tylko idzie? Bezmyślne gapienie się w ekranik jest lepszym zajęciem. Chociaż muszę powiedzieć, że byłam pełna uznania, że tylko jednostki nie rozstawały się z telefonem.

 Podziwianie widoków?  Brzmi co najmniej dziwnie. Weszliśmy na Szrenicę.... Po drodze marudzenia było wiele ale tylko na początku, z biegiem czasu coraz mniej....Spędziliśmy w górach sześć godzin, było zimno i pochmurnie ale krajobrazy przepiękne...Na koniec jeden z opornych uczniów zamieścił na Facebooku swoje zdjęcie schodząc z trasy, z podpisem  ,,szanuję dzisiejszy dzień". Uznałam to za wyraz zadowolenia. Ogólnie byli zadowoleni, chociaż jak mi potem tłumaczyli marudzenie musi być.

 Przebywanie z moja klasą w warunkach nieszkolnych, daje mi dużo radości, pozwala na nich spojrzeć z innej perspektywy i zobaczyć jacy są  naprawdę, bez  szkolnych masek. Z klasowych wycieczek wracam pełna wiary w możliwości mojej klasy. Wspólne wędrówki, granie w piłkę razem, zabawy, to momenty, które pokazują mi jak bardzo młodzi potrzebują być ze sobą, jak wiele te aktywności dają im radości i pomagają w rozwoju.

 A ten czas uczy, jak ciągle na nowo trzeba odbudowywać wiarę w młodego człowieka, patrzeć zawsze z szerszej perspektywy i nie oceniać tylko przez pryzmat stopni, bo dorastający człowiek to coś więcej niż ocena cząstkowa i czy roczna.