Piękno odmienności

zdjęcie:pixabay

      Z Ewangelii możemy się dowiedzieć, że Jezus miłował Martę, Marię i Łazarza, że się wzruszał, że płakał, że przeżywał gniew i lęk, był w pełni człowiekiem i był czułym mężczyzną, jednocześnie odważnym bo przyjął śmierć na krzyżu, nie musiał tak umierać, a jednak chciał.
  Jezus był najpiękniejszym z synów ludzkich i nie chodzi tu o fizyczność. Pokazuje nam swoim życiem jak my możemy stawać się piękni dzięki Jego Łasce, która wychodzi nam stale na przeciw i zaprasza nas do tej niezwykłej z Nim relacji....

      Dzisiaj chciałabym napisać o relacjach męsko-damskich.
Nie dziwi was, że zakonnica i taki temat? No spróbuję, a wy oceńcie sami.
  Wszystkie prawdziwe relacje międzyludzkie, nie są łatwe, wymagają  umiejętności porozumiewania się, wyrażania tego czego się oczekuje i czuje  i tak dalej i tak dalej. Co  wbrew pozorom nie jest  takie proste.

  Wydaje mi się jednak, że szczególnym napięciem jest naznaczona  relacja męsko-damska, bo z jednej  strony te dwa światy, są dla siebie niezwykle interesujące, przyciągające, a z drugiej tak różne w spojrzeniu na świat i rzeczywistość, że czasami myślę, czy możliwe jest,  aby się mogły  porozumieć do końca, może dlatego, zwykło się mówić, że w małżeństwie człowiek również przeżywa samotność na pewnej płaszczyźnie, ponieważ ten drugi człowiek, najbliższy, nie jest Tobą....
  Dzisiaj wiele się mówi o kobietach, powstaje wiele pięknych inicjatyw dla kobiet, mężczyźni też mają swoje grupy, w których się spotykają...Ale niewiele się mówi o tym, że kobiety i mężczyźni wzajemnie siebie potrzebują, że kobieta z mężczyzną tworzą  całość, że zostali tak wyposażeni aby wzajemnie uzupełniać swoje braki, pomagać sobie i się wspierać
  Za to coraz częściej obserwuję  rywalizację  typu: kobiety są najlepsze, męski ród dyskryminuje świetne kobiety  a my możemy więcej niż wy. Mężczyźni wycofują się, aby zrobić miejsce paniom, sami udając się na przysłowiowe ryby. Po czym kobiety narzekają, że nie ma prawdziwych mężczyzn i one muszą wszytko same i jakie są biedne, i świetne. Ale czy oto chodzi? Czy dobrze jest nam w takiej rzeczywistości?
 Lubię powtarzać: Niech kobiety będą kobietami, a mężczyźni mężczyznami. Szczególnie chodzi mi o role społeczne np cieszy mnie fakt, że nasza premier ubiera się kobieco. Łatwo jest zburzyć zastany porządek ale czy na pewno mamy go czym  zastąpić? Chciałabym zaznaczyć, że nie uważam, że jedynym zadaniem kobiety jest rodzić dzieci i prowadzić dom, chociaż to też jest piękne ale marzę aby kobiety nie upodabniały się do mężczyzn, w wyglądzie i stylu bycia. 
Wzajemny szacunek dla własnej odmienności, docenianie możliwości drugiej płci, brak pogardy, my jesteśmy lepsze,wy jesteście gorsi i odwrotnie.Tak chyba bym widziała  życie w harmonii kobiet i mężczyzn. Czy to jest utopia czy ratunek ? Stawiam na wzajemną współpracę. 
  Nie zawsze moje poglądy były takie, w młodości byłam raczej feministką  zacietrzewioną i było to uwarunkowane pewnymi brakami. Miałam to szczęście, że dane było mi doświadczyć  mądrej, szlachetnej i dojrzalej relacji z mężczyzną, który pokazał mi piękno swojego świata, które pozwoliło mi docenić mój  kobiecy świat i spojrzeć na obie płcie w szerszej rzeczywistości.
 Nie wiem Drogi Czytelniku, czy się ze mną zgodzisz ale czasami mam ważenie, że w dzisiejszym świecie trwa walka płci.     
    I w tym kontekście, wydaje mi się czymś bardzo pięknym, że od niedawna istniejące w Polsce Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie,  kobiety i mężczyźni konsekrowani,  spotykają się razem na wspólnym celebrowaniu liturgii.