Prywatna wiara

     Usłyszałam, a może przeczytałam ostatnio zdanie, że w Polsce łatwiej jest przyznać się do tego, że się jest niewierzącym, niż do faktu, że wiara jest dla kogoś ważna. Ludzie wierzący uchodzą w pewnych środowiskach za ciemniaków nieoświeconych, nietolerancyjnych i nieznających się na życiu i na pewno chcą narzucić wszystkim innym swoją wiarę. Z dużym zaciekawieniem i jako pewną sensację czytam świadectwa nawrócenia, znanych ludzi, ze świata artystycznego i medialnego, szczególnie.

  Czasami mam wrażenie, że do tolerancji zobowiązani są tylko wierzący, inni mogą mówić co chcą, pisać co chcą i obrażać w najokrutniejszy sposób. Przecież nikt im nie rzuci w oczy o miłości bliźniego. I tak jak znoszenie obelg i bark tolerancji dla wiary publicznie wyznawanej, mogę  uznać za część mojego chrześcijaństwa, tak nie mogę się zgodzić, że wiara jest prywatną sprawą tego, kto wierzy.
    Myślę, że dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, potrzebujemy  przyznawania się do wiary, bez zbędnej ostentacji i manifestacji. 
  Dać świadectwo nie tylko  niewierzącym ale sobie wzajemnie poprzez proste gesty, odmawiam różaniec i nie muszę go kurczowo ściskać w ręku, inni widzą, pozdrawiam sąsiada, którego spotykam w kościele, nie boje się mówić w pracy, że zależy mi na wolnej niedzieli bo chciałabym  pójść na mszę świętą, czy mieliśmy odwagę powiedzieć w pracy komuś, że się z niego pomodlimy? Tysiące drobnych gestów, gdzie mogę przyznać się do wiary, do przynależności do wspólnoty. Kto z nas ma odwagę przeżegnać się przed Kościołem, na ulicy? A przecież jest to miejsce poświęcone.
  Potrzebujemy wyznawać wiarę przed ludźmi wierzącymi, ponieważ w ten sposób nasza wiara się umacnia, daje nam poczucie przynależności do wspólnoty ludzi wierzących, że nie jesteśmy sami, że są ludzie w codziennym życiu, dla których wiara jest ważna.
   Do napisania tej krótkiej refleksji skłoniły mnie  również  rekolekcje w mojej katolickiej szkole, gdzie młodzi, opowiadali publicznie jak ważne to było dla nich przeżycie. Po ich wystąpieniach, ktoś inny mi powiedział: Nie wiedziałam, że w naszej szkole jest tak wielu ludzi, którzy tak poważnie traktują swoja wiarę.
  Za wielki akt odwagi uważam, przyznawanie się do wiary aktorów i dziennikarzy, którzy często  bywają z tego powodu izolowani i hejtowani.
  Czasami, kiedy mam  iść w habicie,  w jakieś mało religijne miejsce i mam obawy, ze ktoś powie mi coś przykrego, noszę w sobie odpowiedź, że żyję w wolnym kraju.
  Jednak nie przestaje mi  towarzyszyć stale pytanie, dlaczego wiara jest tak wstydliwą sprawą, dlaczego w nas jest tyle lęku i niepewności, dlaczego nie jesteśmy dumni, że należymy do Jezusa?