Przygoda Miłości

   Wszędzie o miłości. I ja też. Stara i brzydka (jak to moja wychowanka mawiała) i  o miłości chce pisać? Zapewne wiecie Drodzy Czytelnicy, że starzy i brzydcy też kochają i są kochani, a o miłości mają wiele do powiedzenia, właśnie dlatego, że są starzy.

   Każda autentyczna miłość, to nie sprawa uczucia ale starania się, budowania czegoś pięknego, zadziwiającego i zaskakującego. Czucie, pragnienie jest siłą napędową ale ono wygasa wtedy, kiedy brakuje nam starania, podgrzewania ognia, zabiegania. Nieraz po wielu latach dopiero możemy zaprzestać starań i cieszyć się swoją obecnością, bez zbędnych słów i zabiegów, bo już tak wiele ze sobą przeżyliśmy, że potrafimy się łatwo zrozumieć i przy sobie być. Myślę, że taka  miłość się zdarza przyjaciołom i małżonkom. Jeśli zależy nam na głębokiej relacji z drugim człowiekiem, podejmujemy wysiłek pracy nad sobą, rezygnując z własnego ja, na rzecz drugiego człowieka, męża, dzieci, przyjaciela. Dobro drugiego, stawiamy ponad swoje. Bo co to za małżeństwo, jeśli dwa egoizmy ciągną każdy w swoją stronę i nikt nie chce ustąpić, bo każdy ma prawo?

 Podobnie sytuacja ma się z Bogiem. 

 To, że Bóg nas kocha, to zakrawa na slogan czysty, chociaż to prawda najgłębsza.
 Ale co  znaczy kochać Boga, mieć z Nim żywą relację?

  Boga kochamy ludzkimi uczuciami  i na sposób ludzki. Wydaje mi się, że dobrze jest czuć się najpierw  kochanym po ludzku i po ludzku kochać, aby serce swoje otwierać w pełnym zaufaniu, na tę całkowicie Inną Miłość.
  Mając przeczucie Inności Wszechogarniającej, większej niż wszytko co możemy sobie wyobrazić, pragniemy poznać tę Miłość. Kim Ona jest? Czytamy Słowo Boże, uczestniczymy w Mszy świętej, spędzamy godziny na modlitwie osobistej, prosząc aby Pan pozwolił nam siebie poznać, pokochać i pójść w Jego ślady. Podobnie jak w miłości ludzkiej wyzwalamy swe serce z egoizmu, z tego co nas zatrzymuje i koncentruje na sobie, zwracamy stale oczy ku Temu, który zawsze jest Pierwszy i pozbawiony najmniejszego egoizmu, to On, nas zawsze zaskakuje, wyprzedza, objawia swoje Piękno i  nie zraża się naszymi grzechami, zranieniami, wadami, uwarunkowaniami  temperamentu, zawsze ten sam, czekający z niezmienną, stałą, pewną Miłością. Nasze życie jest odpowiedzią miłości. Wszystko cokolwiek zrobimy będzie za mało wobec takiego Majestatu i Chwały. I nawet wtedy kiedy mamy  tylko przeczucie tej Miłości, wiemy, że żadna ludzka miłość nie jest w stanie nas tak bardzo nasycić jak TA JEDYNA. 

  Pan , któremu Jezus na imię, zaprasza nas do udziału w tej Miłości, nazywa nas czule, swoimi dziećmi, przyjaciółmi. Pragnie byśmy słyszeli ten głos. Mieć z Nim relację to być obecnym przy Nim, z tym co najbardziej w nas ludzkie, z tym, kim jesteśmy, przychodzić do Niego o każdej porze dnia i nocy, w swoim sercu, rozmawiać z Nim i wołać do Niego.

Wejść w przygodę Miłości z Jezusem, tu i teraz po to aby nasycić swe serce i zanieść Go innym aby wszyscy Go znali i kochali. Czy jest Coś piękniejszego?