Przytulenie miłosierdzia

   Przedstawiam wam  Matkę Elwirę, siostrę zakonną, włoszkę. Niezwykłą w swojej prostocie i oddaniu się Bogu i ludziom. Elwira postanowiła przytulić, za darmo, zagubionych chłopców  z ulicy, a nieco później zajęła się pomocą dziewczętom. Historia jej i wspólnoty Cenacolo, którą założyła, w moim odczuciu jest niezwykła. Dlatego chciałabym o niej napisać.

  Wszystko czego się nauczyłam zdobyłam dzięki służeniu.

  Elwira pochodziła z wielodzietnej rodziny skończyła trzy klasy szkoły podstawowej,w jej domu panowała bieda,a matka uczyła ją aby zanim coś zje podzieliła się tym z innymi obok Jak  pisze bieda nauczyła ją poświęcenia. Jednak nie bieda była dla niej najtrudniejsza ale pijaństwo ojca, które było źródłem cierpienia i wielu upokorzeń.Dzisiaj pisze,Mój ojciec był pierwszym biedakiem, którego musiałam przyjąć, pokochać i mu służyć.Elwira nigdy nie miała czasu aby zajmować się sobą, zastanawiać się czy jest szczęśliwa,czy smutna, dobra czy zła. Ponieważ zawsze musiała służyć, bo  służyć to doświadczyć przywileju królowania

 8 marca 1956 roku wstępuję do zakonu Sióstr Miłosierdzia św Joanny Antidy Thouret, w tej wspólnocie pozostaje 28 lat pracując przede wszystkim w kuchni.Fakt, że przyczyniam się do dobrego samopoczucia innych zawsze był dla mnie źródłem wielkiej radości.

 Z biegiem czasu rozpala się w niej pragnienie pracy dla młodzieży, zagubionej, poszukującej sensu życia, posiadającej  wszelkie dobra materialne  pozostającej   z martwymi sercami.

 Elwira odczuwa głębokie przynaglenie, że Bóg oczekuje od niej aby poszła do nich  z darem serca. Przedstawiam swoim przełożonym to pragnienie i czeka kilka lat aż wyrażą zgodę,w końcu przełożeni posyłają ją z druga siostrą do  pracy z młodymi.   

 Założenie wspólnoty Cenacolo

   Elwira otrzymuje za darmo  zrujnowany, porzucony dom od gminy Saluzzo i klucze 16 lipca 1983 roku. Dom wymaga dużego nakładu pracy i finansów. Nie mają nic, oprócz  rąk do pracy, nawet programu  działania oprócz przekonania, że Bóg ją wzywa do tego dzieła.

  Towarzyszyła mi odwaga, która nie brała się tylko ze mnie, zdolność podejmowania ryzyka, patrzenia poza horyzont, zaufanie wbrew porażkom. 

 Chłopcom, uzależnionym od narkotyków, pogubionym życiowo z różnych przyczyn, a chcących  odzyskać życie we wspólnocie  powiedziała: Tutaj nikt za was nie będzie płacił, musicie zarobić na życie, pracując w pocie czoła, dzień po dniu, krok, po kroku, kamień po kamieniu, odkrywając, że jest w was siła i godność nowego życia .

  Słowa i gesty  przywitania jakie Elwira kieruje  do przychodzących to, Jesteś wreszcie.

Jej terapią jest praca i modlitwa oraz nauka życia poprzez służbę, bycie dla innych, zaprasza do modlitwy adoracji Eucharystii jak mawia, wierzących i niewierzących, starsi podopieczni są aniołami młodszych, towarzyszą im, w codziennym życiu wprowadzając w rytm wspólnoty. Uczą się życia i miłości w prostych czynnościach życiowych służąc sobie nawzajem. 

To co jest niezwykłe w tym wszystkim to fakt, że z biegiem czasu wspólnota coraz bardziej się radykalizuje w stawianych sobie wymaganiach, począwszy od  pór wstawania na modlitwę i wyjścia do pracy, poprze wymagania w codziennym życiu.

   Pan zawsze przemawiał w moim życiu przez, podopiecznych, a ja zawsze słuchałam ich serc oświeconych przez Boga.

 W związku z tym, że młodzi chłopcy przyszli do Elwiry z propozycją pomocy dziewczętom, Elwira odczytuje to jako znak od Boga i otwiera się i  na tę formę pracy, a Pan przychodzi jej z pomocą przysyłając trzy kobiety, gotowe do pomocy  dziewczętom.

  Bractwa, jak je nazywa Elwira, rozprzestrzeniają się, zwiększa się liczba domów. Peru, Argentyna, Fatima, Liberia w Afryce.  Przesłanie jakie niosą ze sobą brzmi: Nieskończone jest miłosierdzie Boże. Z biegiem lat wspólnota, wysyła misjonarzy, ludzi przygotowanych do pomocy innym, szczególnie dzieciom ulicy, w Ameryce Południowej i Afryce.

  Wspólnota składa się z chłopców, dziewcząt, par, rodziców podopiecznych, przyjaciół, misjonarzy i dzieci  ale to jednak nie koniec.

 Po jakimś czasie pojawili się chłopcy, którzy zapragnęli złożyć śluby zakonne,na kupie gruzów wyrósł pęd życia konsekrowanego, który był niespodzianką  Ducha Świętego i Maryi. Po jakimś czasie dziewczęta poprosiły o możliwość poświęcenia się Panu Bogu, w 2010 roku kościół diecezjalny uznał Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Zmartwychwstania, w którym szczególne miejsce zajmuje godzina miłosierdzia między trzecią a czwartą.

 I kończąc przytoczę jeszcze jeden cytat Elwiry: Chciałabym jeszcze bardziej otworzyć bramy serca, bramy miłości, aby móc objąć całą ludzkość i przyjąć tych, którzy są zagubieni i samotni. Dobrze wiem,  łatwo jest powiedzieć ale w rzeczywistości jest to trudne i możliwe tylko wtedy kiedy Bóg zdziała cuda.

Przytulając brata, uczymy się jak być bardziej ludzcy, jak kochać Miłość

  Wierzyć to kochać

  Kochać to działać

  Działać to służyć 

 Dzisiaj Matka Elwira ma 80 lat. W momencie założenia Wspólnoty miała 46 lat.

  Na podstawie książki: Matka Elwira Przytulenie. Historia Wspólnoty Cenacolo
wydawnictwo: Edycja Świętego Pawła 2014